Hallo

Mijn vriend en ik zijn nu ondertussen bijna 3 jaar samen. In 2014 waren we anderhalf jaar samen en hebben we ons 1ste dochtertje al snel mogen verwelkomen (wat een serieuze test voor onze relatie toen betekende). Toen ons dochtertje 6 maanden was,is mijn vriend van me vertrokken,hij hield niet meer van me,zei hij toen. Na een heel moeilijk en lang aanslepend roywproces voor mij,kon ik me toch uiteindelijk neerleggen bij wat hij niet meer wilde. Ik voelde me toen vaak heel boos en al die tijd dat we samen waren ongeliefd door hem. Hij had al snel een nieuwe vriendin waardoor ik me hartverscheurd helemaal alleen voelde zeker op de dagen dat mijn dochter bij hen was. Zij hadden het gezin waar ik al zo lang naar uitkeek.
Eind 2018 zijn ze uiteen gegaan toen bleek dat hij nog iets voor me voelde. Hij was en is nog alatijd de liefde van mijn leven en dus was ik dolblij om te horen dat hij al die tijd toch nog aan me dacht,maar ik wist ook dat er ons een zware periode te wachten stond. We hebben heel veel gepraat over onze gevoelens,ook gelachen om dingen die we gedaan en gezegd hebben toen we elks onze weg gingen,maar al bij al ligt dat stuk in het verleden en hebben we het een plaatsje kunnen geven. Nu zijn we bijna terug anderhalf jaar samen en ik merk aan mezelf dat de schrik terugkomt dat de geschiedenis zich gaat herhalen..

Ik ben nu bijna 5 maanden zwanger van ons zoontje,de kers op onze taart die ik mijn ventje en ons gezinnetje altijd al wou geven,maar dat heeft me ook wat gekost. Toen ik net uiteen was met hem de 1ste keer,ben ik gaan praten met de huisarts over medische hulp,ik zag toen geen uitweg meer voor mijn verdriet en toen ben ik met antidepressiva begonnen,eigenlijk iets waar ik al veel vroeger mee had moeten beginnen.
Ik ben altijd iemand geweest die alleen maar hoogtes en laagtes kende in mijn leven,ik kon amper relativeren met heel veel drama en ruzie vandien. Maar nu we zwanger zijn hebben we besloten even te stoppen met mijn 'happy pills',iets waar ik misschien de rest van mijn leven wel een goede hulp aan blijf hebben. Nu ik dit niet heb,leek het me niet zo slecht om tussentijds advies te vragen als ik met iets zit. Je bent,bij wijze van,nu eventjes mijn relativeringsvermogen

Jaloezie heeft altijd in me gezeten,vooral ook omdat ik weet dat ik niet het mooie figuur heb van in de boekjes (wat me op zich niet direct stoort aan mezelf),maar wel als ik merk naar wat voor type meisjes mijn ventje gemakkelijker kijkt. Hij heeft altijd in het wereldje gezeten van vrouwen met zeemeerminnenhaar,veel tattoos en piercings en ik.. ben zo helemaal niet. Ik weet dat hij me doodgraag ziet voor wie ik ben,maar ik voel me een vrouw die hem geeft wat hij nodig heeft (met mooie,zorgzame eigenschappen al zeg ik het over mezelf),maar niet het soort vrouw dat hij wil. Hij zegt dat hij me mooi vind,fysiek een echte vrouw dan die van in de boekjes,maar ik heb heel veel moeite hem te geloven omdat zijn manier van doen hem tegenspreekt. Liefst van al zou ik me ook een nieuw haarkleurtje aansmeren en mijn arm vol tattoos zetten om toch maar te zijn zoals die vrouwen die zijn aandacht trekken,maar wie bedot ik dan?

Ook merk ik dat hij vaak porno kijkt en op zich ben ik blij dat hij dat doet dan zijn lusten ergens anders te botvieren,maar ik durf te wedden dat die vrouwen niet op mij lijken. Vroeger lag mijn libido ook veel hoger dan nu we een kindje samen hebben en ik zwanger ben en met de antidepressiva en ik voel me vaak schuldig en tekort gekomen bij hem als ik hem dat niet geef.

Kortom,ik heb schrik dat ik hem weer dat eentonig leven geef waar hij me ooit voor heeft laten zitten en dat ik niet goed genoeg voor hem ben,fysiek dan. We hebben er al vaak over gebabbeld en dan zijn mijn twijfels weg.. voor even toch. Het lijkt of ik niet overtuigd geraak en dat het dan ook gewoon tussen mijn beide oren zit. Kan jij me helpen het misschien vanuit een ander perspectief te zien?

Groetjes
Maantje

Beste Maantje,

Ik kan me voorstellen dat het best een test zal zijn geweest voor jullie relatie toen je te horen kreeg dat je zwanger bent en het moment dat je het kindje kreeg. Hoe je het went of keert, voor iedere relatie is dit natuurlijk een test! Jullie krijgen beide meerdere verantwoordelijkheden en moet rekening houden met een kindje, waar je voorheen alleen rekening hoefde te houden met je partner. Desalniettemin zal het moeilijk zijn geweest om te horen na zo een korte periode na de geboorte van je kindje, om te horen dat je partner niet meer van je hield. Ik snap dat het lastig voor je is op zo'n moment en dat je enorm boos was. Het is ook niet niks om uit elkaar te gaan en zeker niet als er een kindje is. Die pijnlijke gedachte dat je partner al gauw een nieuwe vriendin had en voor jouw gevoel 'een gezinnetje had met jullie dochter', kan ik dan ook zeker begrijpen.

Wat ik goed vind om te horen is dat jullie op het moment dat hij aangaf weer een relatie te willen, veel gepraat hebben over wat er allemaal tegen elkaar is gezegd. Fijn dat jullie ook om bepaalde dingen hebben kunnen lachen en het een plaatsje hebben kunnen geven.

Ik snap ook zeker dat al jou gevoelens van de vorige keer terug komen. Je bent nu weer zwanger en daarom bang dat precies het zelfde gaat gebeuren als de vorige keer. Ik ben blij om te horen dat toen je de vorige keer geen uitweg meer zag in je verdriet je met de huisarts bent gaan praten. Goed dat je op dat moment aan jezelf hebt gedacht en hulp hebt gezocht. Je hoeft ook niet altijd afhankelijk te zijn van je 'happy pills'. Het is zeker begrijpelijk, maar je zit er blijkbaar nog steeds mee, ondanks je 'happy pills'. Het praten met een psycholoog om deze gebeurtenissen een plekje te kunnen geven zou jou ook goed kunnen helpen.

Je geeft aan dat jaloezie iets is wat eigenlijk altijd al in je heeft gezeten. Op dit moment heeft het te maken met je gedachte dat je partner porno kijkt naar vrouwen die er totaal anders uitzien dan jij. Daarnaast geef je aan dat het je zelf niet stoort. Fijn om dit te horen! Je hoeft niet altijd het perfecte plaatje te zijn. Er is ook geen man die dat van jou verwacht! Je hebt het gevoel dat je geeft wat hij nodig heeft, maar dat je niet bent wat hij wil. Jouw partner is bij je terug gekomen, hij weet hoe je bent. Hij is niet voor niets bij je terug gekomen. Verander alleen als je dat zelf wil, maar doe het niet voor een ander. Probeer ook niets in te vullen voor hem in je gedachten. Hierdoor maak je jezelf alleen maar gek. Als je echt het gevoel hebt dat je niet bent wat hij wil, zou ik je aanraden om het gesprek hierover met hem aan te gaan.

Al met al denk ik dat het je zeker kan helpen om eens met een psycholoog te gaan praten. Een psycholoog kan je zoals gezegd helpen om deze gebeurtenissen een plekje te kunnen geven. Veel van jou zorgen zijn je gedachten. Het gaat onbewust. Vaak is het prettig om hier vanaf een afstandje met een psycholoog naar te kijken. Deze gedachten kunnen namelijk veel invloed hebben op je eigen gedrag.

Je kan eens een kijkje nemen op www.psyned.nl. Daar zie je alle psychologen waar ik mee samenwerk. Wellicht zit er eentje tussen waar je een goed gevoel bij hebt. Je kan ons ook telefonisch bereiken op 085 401 47 21. Dan kunnen we met je meekijken welke psycholoog het beste bij jou aansluit. Ik help je graag, mocht je interesse hebben!

Hartelijke groet,

Melissa
Team PsyNed