Ik heb een vriend die wel gelovig is maar nooit naar de kerk gaat enzo, terwijl mijn ouders wel het liefst hebben dat ik een relatie heb met iemand die ook gelovig is. Ik ben erg gelukkig met mijn vriend en hij met mij. Hij woont in een instelling omdat hij vroeger gedragsproblemen had en dat is gedeeltelijk ook de reden waarom mijn vader hem niet mag.
Mijn vriend is een hele nette jongen ook tegenover mijn ouders maar de band die ik met mijn vader heb is eigenlijk heel slecht.
Hij maakt zich veel zorgen om me en het maakt hem verdrietig dat ik een relatie met deze jongen heb. Gisteren escaleerde de boel helemaal thuis en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik ben alleen al bang als ik naast hem zit. Hij heeft last van woedeaanvallen en alles wat ik doe is verkeerd in zijn ogen.
Hij betrekt het geloof er steeds meer bij waar ik dus best bang van wordt.
Mijn vriend en mijn vader hebben beide altijd afwijzing gekend en dat botst erg met elkaar.
Telkens als ik een rustig gesprek met mijn vader begin dan eindigt het in een ruzie.
Nu ik een relatie met mijn vriend heb denkt mijn vader dan ook dat ik helemaal ontspoor en dat ik niet goed ben in mijn hoofd dat ik met mijn vriend omga.
Mijn mijn moeder kan ik hier iets beter over praten maar ook niet heel goed, omdat ik weet dat ze niet aan mijn kant staat. De ouders van mijn vriend vinden mij het perfecte meisje voor hem en ik heb een hele goede relatie met zijn moeder.
Daarbij speelt mijn opleiding en werk ook een rol omdat dit ook tegen mijn ouders wil in is.
Ik snap hun verdriet en bezorgdheid maar ik heb het gevoel dat ik dan voor altijd aan het lijntje gehouden wordt en niet meer van hun los kom.
Ik huil veel en ik weet niet meer wat ik moet doen,

groetjes ,
Demy