Ik ben 18 jaar en ik heb nu bijna een jaar een relatie met mijn vriend. Ik ben gelovig opgevoed door mijn ouders. Mijn vader heeft als kind als vroeg zijn vader verloren en moest verder met zijn moeder en broers en zussen leven, hij is tientallen later pas tot geloof gekomen.
Ik heb een vriend die wel gelovig is maar nooit naar de kerk gaat enzo, terwijl mijn ouders wel het liefst hebben dat ik een relatie heb met iemand die ook gelovig is. Ik ben erg gelukkig met mijn vriend en hij met mij. Hij woont in een instelling omdat hij vroeger gedragsproblemen had en dat is gedeeltelijk ook de reden waarom mijn vader hem niet mag.
Mijn vriend is een hele nette jongen ook tegenover mijn ouders maar de band die ik met mijn vader heb is eigenlijk heel slecht.
Hij maakt zich veel zorgen om me en het maakt hem verdrietig dat ik een relatie met deze jongen heb. Gisteren escaleerde de boel helemaal thuis en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik ben alleen al bang als ik naast hem zit. Hij heeft last van woedeaanvallen en alles wat ik doe is verkeerd in zijn ogen.
Hij betrekt het geloof er steeds meer bij waar ik dus best bang van wordt.
Mijn vriend en mijn vader hebben beide altijd afwijzing gekend en dat botst erg met elkaar.
Telkens als ik een rustig gesprek met mijn vader begin dan eindigt het in een ruzie.
Nu ik een relatie met mijn vriend heb denkt mijn vader dan ook dat ik helemaal ontspoor en dat ik niet goed ben in mijn hoofd dat ik met mijn vriend omga.
Mijn mijn moeder kan ik hier iets beter over praten maar ook niet heel goed, omdat ik weet dat ze niet aan mijn kant staat. De ouders van mijn vriend vinden mij het perfecte meisje voor hem en ik heb een hele goede relatie met zijn moeder.
Daarbij speelt mijn opleiding en werk ook een rol omdat dit ook tegen mijn ouders wil in is.
Ik snap hun verdriet en bezorgdheid maar ik heb het gevoel dat ik dan voor altijd aan het lijntje gehouden wordt en niet meer van hun los kom.
Ik huil veel en ik weet niet meer wat ik moet doen, wat is de beste oplossing en doe kan ik dit het beste aanpakken?

groetjes ,

Demy

Beste Demy,

Uit je verhaal begrijp ik dat je in een heel moeilijke situatie zit, het is niet prettig als (één van) je ouders je partner niet leuk vindt. Helemaal als dit gebeurt op jouw leeftijd: je begint volwassen en zelfstandig te worden, maar je hebt ook nog je ouders achter je staan die het beste met je voor hebben.

Vaders zijn vaak beschermend naar dochters toe, helemaal omtrent vriendjes. Heb jij echter een idee wat maakt dat jou vader zo verdrietig wordt van de relatie tussen jou en je vriend? Wat zit hem zo dwars, waar is hij bang voor? Wellicht kun je proberen het hier eens voorzichtig over te hebben.

Je geeft verder aan dat je gelovig bent opgevoed en dat je ouders graag zien dat jij met een gelovige jongen bent. Hoe belangrijk vind jij dit zelf? Is het voor jou oké om een vriend te hebben die wel gelovig is, maar niet naar de kerk gaat? Als jij namelijk besluit met je vriend te blijven, kun je je ouders twee opties geven: het accepteren en zich erbij neerleggen, of het niet accepteren en dan zul je moeten kijken wat je daarmee wilt/kunt doen. Je schrijft daarbij ook dat je ouders jouw opleiding/werk niet helemaal accepteren. Het lijkt me voor jou belangrijk om te gaan ontdekken of je je wat meer van hen kunt/wilt loslaten, zodat jij eigen keuzes gaat maken. Heb je wellicht gelovige vriend(inn)en die soortgelijke situaties hebben meegemaakt, waarmee je dit kan bespreken?

Tot slot baart het mij wel zorgen dat je vader jou een angstig gevoel geeft. Kun je dit met je moeder bespreken, of met een ander vertrouwenspersoon? En weet je vader dat hij jou dit gevoel geeft? Misschien zou je kunnen overwegen om iemand buiten het gezin - een oom, tante, oma o.i.d. - te vragen om je te ondersteunen bij het bespreken met je ouders, zodat jij je wat veiliger voelt.

Veel succes en sterkte gewenst.

Vriendelijke groet,
Team PsyNed