Hallo,
Ik zal mijn situatie wat toelichten.
Ik heb twee jaar geleden een heel lief meisje leren kennen. Ik was toen zelf nog niet zo lang vrijgezel en moest weer wennen om mijzelf helemaal over te geven aan haar. Dit duurt bij mij altijd erg lang en zorgde ervoor dat ik haar ook veel heb afgestoten. Ik merkte alleen telkens dat ik haar miste. Andere vrouwen deden mij niks en dacht telkens weer aan haar. Uiteindelijk ben ik in juni/juli echt voor haar gegaan en zijn we een relatie gestart.
We hadden het meteen weer fijn en waren erg gek met elkaar. Doordat ik echt kan zeggen dat ik van haar houd ben ik ook een andere kant van mij laten zien aan haar. Ik heb het idee dat mij dit juist gebeurd is omdat ik van haar houd. Ik kan soms erg onredelijk naar haar reageren. Zij zelf heeft mij al een paar keer aangegeven dat ze daar heel erg van schrikt en het voelt of ze soms op haar hoede moet zijn voor een onverwachte reactie van mij. Nu heeft ze begin januari bij een nieuw incident al haar spullen gepakt en is ze gegaan. Ze wil ook in 1 keer geen contact meer en is heel afstandelijk, terwijl ze de dag ervoor nog heerlijk in mijn armen lag. Het is haar manier van bescherming en het geeft haar nu ook rust denk ik.
De incidenten zijn vaak momenten dat ik op 1 of andere manier een gevoel van falen heb of dat ik mij onzeker voel. Ik heb er de laatste maand veel over gelezen en wil graag aan mijzelf gaan werken en hulp krijgen om te veranderen). Had ik dit maar eerder gedaan, want nu is het te laat om haar nog terug te krijgen. Door het lezen ben ik wel steeds meer achter aan het komen dat het emoties zijn die niks met haar te maken hebben en eerder uit het verleden komen. Ik heb een opvoeding gehad waar vaak tegen mij werd gezegd dat ik niks kon of dat ik een nietsnut was. Ik ben daardoor op sommige moment onzeker en heb veel prestatiedrang.
Ik zal een voorbeeld geven: Ik heb tijdens onze vakantie in september een 90 km route voor de racefiets uitgezet. We zouden deze afstand we aankunnen. Ik had met mijn goede bedoeldingen alleen vergeten dat er ook veel klimkilometers inzaten en dat we op drukke wegen uitkwamen. Voor haar was dit geen ontspannen ritje geworden en op een gegeven moment ga ik dan tegen haar tekeer dat we maar nooit meer moeten gaan fietsen en dit de laatste keer was. Zij nog emotioneler en ik ook steeds meer teleurgesteld. Dit gevoel komt volgens mij uit mijn prestatiedrang om haar een leuke dag te geven en ik gefaald heb. Ook komt dit op sommige voor dat ik mij niet serieus genomen voel terwijl dat niet terecht is. Ik kan dan heel onredelijk reageren.
Ik zou eigenlijk tips willen wat ik nu kan doen? Hebben jullie mogelijk ook een boek wat ik kan lezen. Ik heb het boek Mindfullness voor korte lontjes besteld, maar eigenlijk heb ik niet doorgaans een kort lontje. Ik kan soms ook heel weinig geven om bepaalde situaties. Het zijn meer bepaalde triggers die dit veroorzaken en ik heb het alleen bij haar. Hebben jullie misschien een boek tip?