Beste heer/mevrouw,

Dit is voor het eerst dat ik contact opzoek met een relatietherapeut, maar het is nu echt nodig.

Wij hebben elkaar ontmoet toen we 16 en 19 jaar oud waren. We zijn nu inmiddels 3,5 jaar samen en wonen ook bij elkaar. De eerste 2/3 jaar van onze relatie waren wij onafscheidelijk, zo klef dat mensen zich er dood aan ergerden... Maar wij waren zielsgelukkig, hadden een redelijk leuk seksleven en waren daarnaast ook beste vrienden die alles samen deden. Wij waren "dat stelletje". Lily en Marshall van How I Met Your Mother.

Sinds wij vorig jaar juli zijn gaan samenwonen is er iets veranderd. We leven inmiddels als broer/zus. Wij hadden veel verwachtingen van het samenwonen, wij sliepen destijds toch elke avond samen, "samenwonen zou dus geen grote stap zijn voor ons"! Little did I know...

We hebben (bijna) geen intieme relatie. In het begin probeerde hij het af en toe, maar inmiddels hebben wij geen seks meer. Ook kusjes geven, knuffelen en elkaar verleiden zit er gewoon niet meer in. Hij lijkt nog wel wat lustgevoelens voor mij te hebben, maar - hoe erg ik het vind om toe te geven - ik vind hem niet meer aantrekkelijk. Zo, dat is eruit.

Misschien valt het meer op omdat we samenwonen, maar hij is bijna 25 en is nog erg onvolwassen; hij doet weinig in het huis, verzorgt zichzelf niet (heeft overal puisten/vetbulten, gaat nooit op tijd naar de kapper) loopt rond in stinkende kleding (en het interesseert hem niet wat hij draagt, soms ook kleding die zijn moeder destijds voor hem kocht toen hij nog thuis woonde), gedraagt zich vaak nog echt als een puber, zet hoge stemmetjes op, is vaak gigantisch hyperactief, eet het liefst alleen hamburgers en pizza en heeft geen andere hobby's dan gamen. Het klinkt zo gemeen, en dit heb ik nooit tegen hem gezegd, maar hij is simpelweg niet genoeg man voor me. Ik ben zelf nog maar 21 maar ik wil echt iemand die voor zichzelf kan zorgen. Het voelt alsof ik hem steeds moet bemoederen, maar er gebeurt daarna niks. Ik irriteer me inmiddels aan alles wat hij doet en lijk weinig respect voor hem te hebben omdat ik op hem neerkijk. Ja, ik weet dat niet écht niet kan...

We communiceren wel heel goed want we zijn echt beste vrienden. We bespreken bijna alles, dus we hebben het ook over onze intimiteitsproblemen gehad. Ik kom nu gewoon op een punt waarbij ik niet weet of ik hem ALLES moet vertellen wat ik vind. Ik weet zeker dat dat hem enorm gaat kwetsen als ik zeg dat ik hem niet aantrekkelijk meer vind. Hij moet al snel huilen, ook als ik heeel voorzichtig aangeef dat het niet meer zo lekker loopt tussen ons. Hij kan de gedachte niet uitstaan dat we misschien ooit uit elkaar gaan.

Doordat we geen seks hebben dwalen mijn gedachten vaak af naar seks met anderen. Niet persé een relatie of liefde met een ander, maar vooral de lust en de seks. Rare dingen ook: seks met zijn vrienden (die ik helemaal niet aantrekkelijk vind), seks met meerdere mensen, seks met vreemden... de gedachten worden steeds vreemder. En hoewel ik heel veel aan seks denk en er wel naar hunker, ik kan het simpelweg Niet in me opbrengen om intiem met hém te zijn. Als hij me knuffelt verlang ik al naar ruimte. Als hij zijn handen op me legt voel ik me misselijk. Ik wou echt dat ik het kon forceren maar het lukt me niet.

Als ik niet meer om hem gaf was ik allang weggeweest, maar... we hebben al zoveel meegemaakt. Het is 2x al uit geweest na 2 korte relaties van 2/3 maanden, we hebben een langeafstandsrelatie doorstaan, hij heeft altijd achter me gestaan en altijd ALLES voor me gedaan. Of het nou geld, tijd of energie kost, hij doet werkelijk alles voor me. Hij is een tijdje mijn enige vorm van geluk geweest. In heel veel manieren vullen wij elkaar perfect aan. Wij willen ooit nog trouwen en proberen om een gezinnetje te starten. We zijn met elkaar opgegroeid en samen volwassen geworden (of nouja, niet helemaal dan...)

Ik ben dus echt heen erg torn hierover. Ik ga nu al een tijdje naar maatschappelijk werk hiervoor en ben er best depressief door geworden. Ik geniet niet meer van ons leventje samen. Ik voel me opgesloten. Het voelt alsof ik elk moment kan gaan janken of schreeuwen, terwijl hij niks gemeens of verkeerds doet. Die arme jongen weet vaak niet eens wat hij moet doen. Het is verder een extreem goed, liefdevol en begripvol persoon.

Ik weet niet of de vonk ooit weer over zal slaan. Ik ben bang dat als ik bij hem blijf dat ik later spijt zal krijgen, maar ik ben ook bang dat ik nóg meer spijt zal krijgen als ik bij hem weg ga en voor altijd hem zal moeten missen. Hij heeft namelijk alles wat ik in een partner zoek, maar ik ben gewoon niet meer aangetrokken tot hem.

Ik ben zo bang om mijn beste vriend kwijt te raken maar dit kan niet meer.

Heeft u misschien tips of advies voor mij? Letterlijk alles is welkom... ik ben de weg even kwijt.
Alvast ontzettend bedankt voor de genomen moeite!

Liefs, Mickey

Beste Mickey,

Ten eerste, wat goed dat je de stap hebt gezet om hulp te zoeken en besloten hebt een bericht op dit forum te plaatsen. Dat laat zien dat het je echt wat doet én dat je bereid bent om aan de relatie te werken. Het klinkt alsof jullie een sterke band hebben, wat natuurlijk niet zo gek is aangezien jullie al lang bij elkaar zijn. Wat mooi ook om te lezen dat jullie samen volwassen zijn geworden, maar ik kan me ook indenken dat dit voor jou soms vanuit zijn kant niet zo voelt.

Ik kan me heel goed indenken dat hoe de relatie op dit moment er uit ziet wat lastig voor je is. Wat jammer om te horen dat dit vooral is gebeurd na het samenwonen, iets wat juist net ontzettend veel vreugde zou moeten brengen. Zoals ik het begrijp hebben jullie een sterke band, maar liggen de problemen vooral op het intieme vlak. Je geeft aan niet meer tot hem aangetrokken te zijn, en ik kan begrijpen dat dat een grote impact heeft. Als ik het goed begrijp is dit iets wat je nog niet met hem besproken hebt, voornamelijk omdat je bang bent voor zijn reactie. Ik kan me heel goed indenken dat dit je tegenhoudt om het aan te kaarten, maar openheid en communicatie zijn natuurlijk wel belangrijke dingen in een relatie. Door een gesprek kom je er namelijk ook achter hoe hij over de situatie denkt en wat zijn gevoelens daar over zijn. Misschien komen jullie door een gesprek wel dichter bij elkaar door wederzijds begrip. Of krijgen jullie door een gesprek wat concretere punten waar jullie aan kunnen werken.

Ook lees ik dat je door het gebrek aan intimiteit in je eigen relatie begint te denken aan seks met anderen. Dit lijkt me ontzettend lastig en ik kan me voorstellen dat je mede daardoor, zoals je zelf mooi zegt, torn bent. Je hebt een relatie met je beste vriend en het zou fijn zijn als alles daarin goed loopt. Ik lees ook dat je op dit moment gesprekken hebt met een maatschappelijk werkster, omdat je aardig in de knoop begint te komen met jezelf. Je geeft aan depressieve klachten te ontwikkelen en erg emotioneel te zijn. Is dit wel iets waar je met hem over kan spreken?

Al met al haal ik uit je verhaal dat je je in een lastige situatie bevindt. Het niet kunnen communiceren hierover maakt het natuurlijk nog lastiger. Mocht het lastig voor je blijven om dit aan te kaarten, is relatietherapie wellicht een idee voor jullie. Ondanks dat jullie nog jong zijn, zijn jullie wel al lang samen en kan het jullie juist daarom veel goeds brengen. Een nieuwe, frisse blik is altijd waardevol. Naast het aanpakken van de twijfels bij jou, kan relatietherapie jullie ook helpen om beter te communiceren over dit soort lastige kwesties. Mocht je graag verdere informatie willen lezen over relatietherapie, dan kan dat bijvoorbeeld op de website www.psyned.nl.

Ik wens je heel veel succes en hoop dat jullie er samen uitkomen!

Vriendelijke groet,

Lonneke
Team PsyNed