Ik ben een aantal maanden samen geweest met een sterk vermijdende vrouw. Van een superromantisch begin en hoge toppen in de liefde naar een onverwachtse anticlimax: zij heeft plots de relatie op hold gezet omdat zij bindingsangst heeft en zich binnen een relatie altijd versmacht voelt na een tijdje. Ze doet liever haar eigen ding.
Tegelijkertijd kan ze me niet loslaten en zegt dat ze nog steeds, zoals ikzelf nog zwaar op haar ben, gek op me is. In de toekomst zou het misschien nog iets kunnen worden, heel misschien .
Ze gaat ook terug studeren, moet 6 dagen per week op stage en naar de les ,en heeft ,naar eigen zeggen geen tijd over voor een relatie. Naar mijn eigen aanvoelen verbreekt ze de relatie omdat ze bang is dat ik dit later zou doen. (dr spelen ook een aantal trauma's uit haar jeugd mee)
Voorlopig wil ze me niet zien, want ze wil de liefde die ze voor mij voelt laten wegebben. Heel moeilijk om mee om te gaan, maar ik probeer haar wens te respecteren
VRAAG: voor ze haar studies begint, is er een nog een party waar we beiden naartoe wilden. In eerste instantie had ik gezegd haar wens te respecteren om mij niet te zien en dus thuis te blijven. Een aantal vrienden dringen erop aan om toch mee te gaan en heb haar voorgesteld in de grote feestzaal elk in een ander uiteinde te gaan staan. Zij reageert heel heftig, maakt me verwijten en ik heb het gevoel dat ik haar definitief zal verliezen, mocht ik toch gaan. Ik heb sterk het gevoel dat alles rond haar pijn draait en dat mijn verdriet niet gezien wordt. Voor mijn ^psychische gezondheid, denk ik dat het beter zou zijn om te gaan.
Ik wil ook genieten en mijn leven verder zetten, plezier maken en alles een plaats geven (we hebben mekaar leren kennen in deze zaal op een feestje, door dezelfde organisatie, dus wel zwaar beladen). Als ik thuis blijf, heb ik het gevoel dat ik gestraft wordt.
Gaan of niet gaan ?