Ik ben een aantal maanden samen geweest met een sterk vermijdende vrouw. Van een superromantisch begin en hoge toppen in de liefde naar een onverwachtse anticlimax: zij heeft plots de relatie op hold gezet omdat zij bindingsangst heeft en zich binnen een relatie altijd versmacht voelt na een tijdje. Ze doet liever haar eigen ding.
Tegelijkertijd kan ze me niet loslaten en zegt dat ze nog steeds, zoals ikzelf nog zwaar op haar ben, gek op me is. In de toekomst zou het misschien nog iets kunnen worden, heel misschien .
Ze gaat ook terug studeren, moet 6 dagen per week op stage en naar de les ,en heeft ,naar eigen zeggen geen tijd over voor een relatie. Naar mijn eigen aanvoelen verbreekt ze de relatie omdat ze bang is dat ik dit later zou doen. (dr spelen ook een aantal trauma's uit haar jeugd mee)
Voorlopig wil ze me niet zien, want ze wil de liefde die ze voor mij voelt laten wegebben. Heel moeilijk om mee om te gaan, maar ik probeer haar wens te respecteren
VRAAG: voor ze haar studies begint, is er een nog een party waar we beiden naartoe wilden. In eerste instantie had ik gezegd haar wens te respecteren om mij niet te zien en dus thuis te blijven. Een aantal vrienden dringen erop aan om toch mee te gaan en heb haar voorgesteld in de grote feestzaal elk in een ander uiteinde te gaan staan. Zij reageert heel heftig, maakt me verwijten en ik heb het gevoel dat ik haar definitief zal verliezen, mocht ik toch gaan. Ik heb sterk het gevoel dat alles rond haar pijn draait en dat mijn verdriet niet gezien wordt. Voor mijn ^psychische gezondheid, denk ik dat het beter zou zijn om te gaan.
Ik wil ook genieten en mijn leven verder zetten, plezier maken en alles een plaats geven (we hebben mekaar leren kennen in deze zaal op een feestje, door dezelfde organisatie, dus wel zwaar beladen). Als ik thuis blijf, heb ik het gevoel dat ik gestraft wordt.
Gaan of niet gaan ?

Persoonlijk zou ik zelf wel gaan.
Jouw suggestie is echt lang zo gek nog niet. Dat zij daar zo heftig op reageert heeft waarschijnlijk ook een reden. Wat die reden is zal je zelf niet zo snel achter komen, maar ga niet niet heen omdat zij dat niet wil hebben. Je doet een goed voorstel.

Bedankt, Wijkkie voor de reactie.
Ikzelf dacht dat dat ook het voor mezelf het beste zou zijn. Als je het aan vrienden en familie vraagt, weet je niet zeker of ze wel objectief genoeg reageren.
Zelf zegt ze dat ze het niet aankan als ik met iemand anders zou staan praten/flirten. Ze zegt ook dat ze me nog graag ziet en dat op de plaats waar me mekaar hebben leren kennen , ze niet kan garanderen dat ze me opnieuw zou kussen, terwijl ze ze beseft dat ze niet klaar is voor een relatie.
Heel moeilijk om te vatten en haar los te laten.

Graag gedaan!

Dat zij aangeeft dat ze het niet kan handelen dat jij met een andere meid zou praten (!) is al een signaal op zich.
Praten zou niet uit mogen maken. Als er geen intenties zijn en zij weet dat er vanuit jou ook geen intenties zijn dan is er niks aan de hand.

Ik zie dat meer als een soort jaloezie, geen of weinig vertrouwen. Ik weet niet of dat bij jullie aan de orde is gekomen, maar zou er misschien niet iets zijn in haar verleden wat haar gekwetst heeft o.i.d.?

Ik zeg altijd; Waar een wil is is een weg en die weg zal je vinden met de juiste mindset.
Alleen de wil om het te doen moet van beide kanten komen. gepaard met ook elkaar loslaten om je eigen dingen te kunnen doen. hier kunnen natuurlijk eventueel afspraken op gemaakt worden.

Alle signalen hebben een reden. als zij iets aangeeft wat zij niet leuk vind of wat dan ook, dan zit daar vaak een (emotionele) reden achter. Probeer dat eens te bespreken.

Edit: Geef een vrouw niet altijd wat zij nodig heeft. Kijk ook voornamelijk wat jij nodig hebt. Laten zien dat jij je eigen ding blijft doen en haar de tijd en ruimte geven kan een postitief effect hebben (Niet met garantie natuurlijk).